Hoofdstuk 82

Ze slaan allebei een arm losjes om mijn benen en ik voel mijn wangen branden omdat ik zo dicht bij ze ben. Het is één ding dat ze me allemaal heen en weer gooien als we aan het trainen zijn of aan het dollen zijn. Dat voelt als broederlijke genegenheid, maar op deze manier is het anders. Ik kan de grond niet eens aanraken als ik zo op hun schoot zit. Het is de eerste keer dat ik zo van streek ben door mijn kleine gestalte. Ik probeer naar voren te wiebelen om mijn voeten op de grond te zetten, zodat ik hun benen wat kan ontlasten, maar iemand pakt mijn knie vast.

"Laten we dat niet doen, Tiny. Anders hebben we een probleem dat je niet wilt oplossen." fluistert Cam zachtjes, zodat alleen Kota en ik het horen. Ik bevries, Kota slaakt een klein geamuseerd gesnuif. Ik weet niet eens zeker of ik nu nog wel kan bewegen. Logischerwijs weet ik dat hij me alleen maar plaagde, maar dit is zo ongemakkelijk. Dit is een situatie die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Mijn hart racet en voelt alsof het uit mijn borstkas gaat bonken. Ik heb dit gevoel niet eens op een zware trainingsdag. En ik weet zeker dat ze mijn grillige hart kunnen horen, waardoor ik nog harder ga blozen.

“ Adem, Smalls. En ontspan.” fluistert Kota.