Rozdział 194

Nie jestem szalonyPatrick skinął głową i wniósł Genevieve do samochodu. Wkrótce wyjechał z tunelu.Cooper wsiadł do samochodu, skręcił i zderzył się z policyjnym radiowozem, który ruszył w pościg.Niedługo po tym, jak Patrick odjechał, odebrał telefon od Stevena.„Patrick, czyż nie prosiłem cię, żebyś został w Uron?” Gdy tylko odebrał telefon, Steven wściekle go wyrzucił: „Jak śmiesz wracać do kraju potajemnie? Zabrałeś nawet Genevieve! Jesteś szalony?”„Nie jestem. To ty jesteś szalony, Steven” odpowiedział Patrick. „Steven, wiem, że pracujesz dla Armanda, ale jesteś człowiekiem. To samo dotyczy Genev. Jak możecie to robić? Nie uważasz, że to okrutne igrać z kimś takim?”„Patrick Sullivan!” Steven nie mógł już dłużej tłumić gniewu. „Nie możesz niczego rozstrzygnąć między panem Faulknerem a nią! Nie wtrącaj się do tej sprawy. Pospiesz się i odeślij Genevieve.” „Steven, to ostatni raz, kiedy traktuję cię jak brata. Dziękuję za wszystko.” Patrick rozłączył się i wyrzucił telefon przez okno. Genevieve nie zrozumiała niczego z wcześniejszej rozmowy telefonicznej między Cooperem a Patrickiem i pozostała zdezorientowana kłótnią między Patrickiem a Stevenem. Miała wrażenie, że nie ma pojęcia o wielu rzeczach. Pochylając się bliżej siedzenia kierowcy, poklepała Patricka po ramieniu, żeby go o coś zapytać. Jednak nie mogła tego zrobić, ponieważ miała uszkodzone struny głosowe. Kiedy Patrick poczuł jej dotyk, spojrzał przez ramię. Widząc niespokojny wyraz jej twarzy, przypomniał sobie, jak wszyscy trzymali ją w niewiedzy, jakby była idiotką, a jego serce rozdarł ból. „Genev, wiem, że masz wiele rzeczy, o które chcesz mnie zapytać, ale teraz jeszcze nie nadszedł na to czas.” Patrick pocieszył ją delikatnie: „Zaufaj mi. Nie zrobię ci krzywdy. Powiem ci wszystko, jak tylko znajdziemy się w bezpieczniejszym miejscu”. Genevieve zawsze pamiętała go jako beztroskiego i psotnego mężczyznę, który czasami był trochę cięty. Po raz pierwszy widziała go mówiącego takim tonem i mającego taki wyraz twarzy. Po usłyszeniu jego słów nie zadała już żadnego pytania i skinęła głową, po czym usiadła z powrotem na tylnym siedzeniu. Patrick wyjechał z autostrady i udał się do wioski przy drodze, gdzie znalazł dom z samochodem i za gotówkę kupił od tej rodziny małego vana Chevroleta. Następnie opuścił wioskę i pojechał w odosobnione miejsce. Po wyjęciu specjalnego barwnika z plecaka nałożył go na swoje ciało i ciało Genevieve. Na koniec założył jej perukę. Kilka minut później udało mu się zamienić ją w kobietę ze zmarszczkami i piegami na całej twarzy.

Nie jestem szalona Patrick skinął głową i zaniósł Genevieve do samochodu. Wkrótce wyjechał z tunelu. Cooper wsiadł do samochodu, skręcił i zderzył się z policyjnym radiowozem, który ruszył w pościg. Niedługo po tym, jak Patrick odjechał, odebrał telefon od Stevena. „Patrick, czyż nie prosiłem cię, żebyś został w Uron?” Gdy tylko odebrał telefon, Steven wściekle go wyrzucił: „Jak śmiesz wracać do kraju potajemnie? Zabrałeś nawet Genevieve! Czy ty oszalałeś?” „Nie oszalałem. To ty jesteś szalony, Steven” — odpowiedział Patrick. „Steven, wiem, że pracujesz dla Armanda, ale jesteś człowiekiem. To samo dotyczy Geneva. Jak wy możecie to robić? Nie uważasz, że to okrutne igrać z kimś takim?” „Patrick Sullivan!” Steven nie mógł już dłużej tłumić gniewu. „Nie możesz niczego rozstrzygnąć między panem Faulknerem a nią! Nie wtrącaj się do tej sprawy. Pospiesz się i odeślij Genevieve.” „Steven, to ostatni raz, kiedy traktuję cię jak brata. Dziękuję za wszystko.” Patrick rozłączył się i wyrzucił telefon przez okno. Genevieve nie zrozumiała niczego z wcześniejszej rozmowy telefonicznej między Cooperem a Patrickiem i pozostała zdezorientowana kłótnią między Patrickiem a Stevenem. Miała wrażenie, że nie ma pojęcia o wielu rzeczach. Pochylając się bliżej siedzenia kierowcy, poklepała Patricka po ramieniu, żeby go o coś zapytać. Jednak nie mogła tego zrobić, ponieważ miała uszkodzone struny głosowe. Kiedy Patrick poczuł jej dotyk, spojrzał przez ramię. Widząc niespokojny wyraz jej twarzy, przypomniał sobie, jak wszyscy trzymali ją w niewiedzy, jakby była idiotką, a jego serce rozdarł ból. „Genev, wiem, że masz wiele rzeczy, o które chcesz mnie zapytać, ale teraz jeszcze nie nadszedł na to czas.” Patrick pocieszył ją delikatnie: „Zaufaj mi. Nie zrobię ci krzywdy. Powiem ci wszystko, jak tylko znajdziemy się w bezpieczniejszym miejscu”. Genevieve zawsze pamiętała go jako beztroskiego i psotnego mężczyznę, który czasami był trochę cięty. Po raz pierwszy widziała go mówiącego takim tonem i mającego taki wyraz twarzy. Po usłyszeniu jego słów nie pytała o nic więcej i skinęła głową, po czym usiadła z powrotem na tylnym siedzeniu. Patrick wyjechał z autostrady i udał się do wioski przy drodze, gdzie znalazł dom z samochodem i za gotówkę kupił od tej rodziny małego vana Chevroleta. Następnie opuścił wioskę i pojechał w odosobnione miejsce. Po wyjęciu specjalnego barwnika z plecaka nałożył go na swoje ciało i ciało Genevieve. Na koniec założył jej perukę. Kilka minut później udało mu się zamienić ją w kobietę ze zmarszczkami i piegami na całej twarzy.